กลับไปหาคนที่เรารัก

วันที่ 5 ต.ค 56
วันนี้เป็นวันที่ฉันจะต้องไปทำโึครงงานที่ฉันสอบไม่ผ่านที่โรงเรียนบ้านโคกกลาง ฉันนัดเพื่อนไว้ประมาณ5คน  แต่เมื่อวานมีเพื่อนของฉันคนหนึ่ง  (ขอบอกก่อนนะว่าเขาเป็นใคร
 เขาชื่อปั๋งค่ะ
เพื่อนของฉันคนนี้เขาเป็นผู้ชาย แต่ไม่ใช่ผูชายแท้นะ เขาเป็นครึ่งชายครึ่งหญิง ทุกคนก็น่าจะรู้ว่าเขาเป็นอะไร)
เขาเรื่องกันดีกว่า ปั๋งเขาบอกฉันว่า ครุสุนันทาจะกลับมาทำงานและครูเขาอยากให้เราไปช่วย ฉันเลยบอกปั๋งไปว่าฉันจะไปช่วย
  พอพวกเราทั้ง5 คนมาถึงโรงเรียนเราไมก็เจอครู ฉันเลยทำโครงงานคณิตศาตร์ไปเรื่อยๆครูก็ยังไมมาสักทีแล้วทุกคนรู้ไหมว่าเราทำไรต่อ เพื่อนของฉัน4คนนั่งทำโครงงาน ส่วนฉันนะหรอ..........ไม่ได้ช่วยเพื่อนทำโครงงานเลยอ่ะ ฮาฮ่าๆ ฉันโดนเพื่อนด่าตั้งหลายหน แล้วทุกคนรู้ไหมว่าฉันนั่งทำไร.....อิอิอิ ฉันนั่งเล่น facebook พอเพื่อนด่าฉันไม่ให้ฉันเล่นFacebook ฉันก็ไปเปิดยูทูปแทน  ฮาฮ่ามึนป่ะละ แล้วไอ้เขียวเพื่อนสาวแสนสาวของฉัน ก็ด่าฉันอีก   ฉันก็เลยโทรหาเพื่อนตูนสุดแสนจะน่าร๊ากให้เขามาช่วยงานครูที่โรงเรียน  อยากเห็นรูปป่ะ
 
พอตูนมาถึง ตูนก็เล่นโทรศัพท์ของแอนไปเพลินๆ เพื่อรอครูมา แล้วตูนก็เปิดรูปๆหนึ่งของแอนให้ฉันดู ฮาฮ่าๆ รู้ไหมว่าเกินอ่ะไรขึ้นหลังจากที่ฉันดูรูปแอน แล้วพวกเราก็หัวเราะรูปแอน ฮือๆ ทุกคนรู้ไหมฉันทำให้น้องแอนสุดเซ็กซี่ต้องโกรธเพราะฉันหัวเราะรูปเขา แต่เอ้!!!........ทุกคนรู้หรือเปล่าว่าทำไมฉันถึงให้ฉายยาเขาว่า"น้องแอนสุดเซ้กซี่"ที่ฉันให้ฉายยาเขาอย่างนี้ก็เพราะว่า ไม่พูดดีกว่า เดี่ยวแอนโกรธเพราะมันเป็นเรื่องน่าอาย เข้าเรื่องเราดีกว่านะ ฉันรอครูสุนันทาไปเรื่อยๆ ครูสุนันทาก็มาถึงโรงเรียนแล้วครูก็ให้ฉันกับตูนไปเอาบอดมาเช็ด แล้วครูก็ให้น้ำโค๊กมา2ขวดให้เงินไปซื้อน้ำแข็งอีก5บาทมา..............แล้วเพื่อน4คนที่ทำโครงงานอยู่เขาก็มาช่วยฉันทำ
"มันทำให้ฉันคิดว่า นี้แหละนะที่เขาเรียกว่าเพื่อนช่วยเพื่อน" ฉันนั่งคิดไปเพลินๆเลยแล้วความคิดของฉันก็แตก เมื่อฉันเห็นเพื่อนของฉันนั่งเล่นFacebookไม่มีใครสนใจฉันเลย แล้วโรคอาการนายักษ์ของฉันมันก็เกิดขึ้นฉันตะโกนออกไปว่า ช่วยกันทำงานหน่อย แล้วสุดท้ายเพื่อนก็มาช่วยฉันเหมือนเดิม เรื่องมันยังไม่จบแค่นี้นะ 
แล้วคุณครูก็มา เพื่อนก็เอาน้ำโค๊กมาให้ฉันกิน พอฉันกินไปกินมาอาการบ้าบ้า บอบอ มันก็มาฉันนั่งหัวเราะกับเพื่อนสาวอีก2คน 
  คนแรก น้องเพชรแสนซนคนสวย
  คนที่สอง น้องจอยตุ้ยนุ้น หน้ามุ้ยตลอดเวลา
พอเย็นๆเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น คนที่ดทรมาก็คือน้องหมุตุ๋น หรือว่าน้องอิงนั้นเองจร้า อิงบอกให้ไปรับอิงมาช่วยฉันก็อาสาไปรับมา....แล้วครูก็โทรไปหาปั๋งอีกฉันก็ได้ไปรับมาอีก
  พวกเรานั่งทำไปเรื่อยๆจนไกลจะเสร็จ อยู่ดีๆน้องแอนก็ถามครูว่าสติ๊กเกอร์ติดดน๊ตบุ๊คครุซื้อมาจากไหน ราคาเท่าไร ครูก็บอกว่าอย่าพูดถึงมันอีก ฉันรู้ว่าทำไมครูถึงพูดแบบนี้ แล้วครูก็บ่นกับปั๋งกับอิงมาเรื่อยๆ แล้วฉันก็พูดคำหนึ่งขึ้นว่าแล้วทำไมครูไม่ปลงละ ครูก็บอกฉันว่า พูดง่ายเนอะแอ๋ม เธอไม่เคยมีความรักเธอไม่รู้หรอก แล้วฉันก็คิดอีกว่า ใช่ฉันไม่เคยมีความรัก ฉันไม่เคยเจ็บ เพราะฉันได้แต่แอบรักคนอื่นไปวันๆฉันไม่เคยรุ้เลยว่าการที่คนเรามีความรักกับของสิ่งนั้นหรือคนๆนั้น มาเดินออกไปจากชีวิตเรา มันจะเจ็บมาก เหมือนกับตนนี้ตนที่ครูฉันเป็นอยู่ แต่ฉันรู้อย่างหนึ่งว่า........
ความรักมันมีทั้งสุขและก็ทุกข์ แต่ใครจะไปรู้ว่าความสุขมันจะอยู่กับเราไปนานแค่ไหน แล้วเราก็ไม่รู้ด้วยว่าความทุกเมื่อไหร่มันจะออกไปจากชีวิตเรา
บางคนเขามีความสุขกับความรักแค่เขาได้มองคนที่เขารักเขาก็มีความสุขแล้ว
 แต่ว่าบางคนต้องยืนมองคนที่เรารักเดินออกจากชีวิตเราท้ายที่สุดเราก็มีความทุก เพราะเรารักคนๆนั้นมาก ไม่อยากให้เขาจากเราไป....
แล้วครูก็พูกกับอิงกับปั๋งต่อเรื่องความรัก ตอนนั้นฉันก็ฟังอยู่แต่ฉันไม่ค่อยเข้าใจมากนัก..........
แล้วสุดท้ายพวกเราก็ทำโครงงานเสร็จ พวกเราก็ลาครู แล้วก็แยกย้ายกับกับบ้าน
                                     ..........................
                                    gang tuaklom